Hulle beroep: papierherwinning.
Their trademark: patience and appreciation.  
Their motto:  ons deel want ons kry almal swaar.
A lot of people don’t even see them, if they see them they seldom look them in the eye and if they talk to them it is never a conversation.  They don’t beg, they have a job and it is like any other business – if you snooze, you loose.

Every Tuesday morning (except when one is ill – and dear reader : do not snigger) they visit our street and every time we talk I walk through the day a better person.  Soos in baie dorpe en stede leef  mense hier in ewewydige wêrelde wat skynbaar nooit op persoonlike vlak kruis nie.  Die verryking kom as hierdie wêrelde saamvloei en ons mekaar se harte hoor klop omdat ons gesprekke voer en mekaar se oë sien glimlag.

Ek is nou byna lus en skryf iets oor beskuit want dit sou mooi rym, so: daarom drink ons soggens eers rustig 2 koppies koffie met beskuit.
Dit klink of vandag so ‘n sagbou vredige dag was, maar NATUURLIK NIE!!  Die bergies het weer die swart sakke van die studente oopgeskeur  en ons tel plastieksakke en papiere en anner mense se ……. op. Ek bel die beheerliggaam van Z Woonstelle om te laat weet dat die studente die vensters oopgelos het en die wind dit gaan verander in bloeddrukstygende apparatuur met die klap-klap die hele nag en ek kry ‘n persoon aan die lyn wat JUIS OP DAARDIE MOMENT haar breinsel vir iemand anners uitgeleen het.  Ek bel (vir die TIENDE keer) die beheerliggaam van L Beach want hulle kry maar net nie hulle somme reg nie en ek weet volgende maand moet ek weer bel!!!
Maar E bly kalm en sê ek moet sê as ek iets sien wat ons moet afneem en ek sê my skouers brand ons moet LOOP.  Gelukkig sien ons die blomrooi en sy stop die kamera in my hand en ek vergeet van die onbelangrike bloeddrukstygende dingetjies en ek weet die lug is sag blou.

En ons stap met die son op ons lyf en die water om ons voete en verder weet ons van die wêreld met sy sateliete en cowboys niks. Pa’s en ma’s bou kastele – in die sand en in die lug,  verliefdes lag en koer of raas en blaas, die surfers surf en die ander leer surf , en ons stap met die blou lug om ons en die berge voor ons en E het ‘n rooi hoed op en vanaand skryf  iemand anders oor haar op hulle website. Voordat  die groot  res van die Transvalers toesak en nadat ek 3 keer gepiepie het, is ons weer terug Stellenbosch toe – E met ‘n rooi hoed op haar kop en ek met ‘n vuurrooi mantel om my skouers waar daar eers ‘n melkwit velletjie was. Die eenvoud van die lewe…life is beautiful!!

Vanaand het ons geluister na die Libertas Koor se kersprogram en….. ek gebruik woorde uit ‘n gedig:
Here, ek gooi my vreugde soos voëls in die lug op!!